Στον απόηχο της χθεσινής συναυλίας της Φιλαρμονικής Ορχήστρας Λουτρακίου, έχοντας ακόμη στ’ αυτιά μας τη φωνή της Κάρμεν και την τελειότητα της ορχήστρας, την εικόνα της κατάμεστης από κόσμο αίθουσας ολοστόλιστης από λουλούδια και φώτα, θα γράψω λίγα λόγια (πάντα από τη θέση της θεάτριας) για τη χθεσινή εμπειρία, μία ακόμη στον μακρύ κατάλογο εμπειριών που βιώνουμε σε κάθε πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Φιλαρμονικής.
Όπως έχω ξαναγράψει, οι πρωτοχρονιάτικες συναυλιακές εμφανίσεις της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Λουτρακίου είναι must see γεγονός που χαρακτηρίζεται από καλλιτεχνική αρτιότητα, οργανωτικό επαγγελματισμό, φαντασμαγορία και τόλμη.
Έτσι, μετά τον καλοκαιρινό της ροκ θρίαμβο και την καταπληκτική εμφάνιση στα Τίρανα, την οποία παρακολούθησε ακόμη και ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, επέστρεψε δριμύτερη, σοβαρή, μελετημένη και καλοδουλεμένη για να μας μαγέψει με το «A night at the opera», μία συναυλία αφιερωμένη στα εκατό χρόνια από τη γέννηση της Μεγαλύτερης λυρικής τραγουδίστριας τους σύμπαντος, της Μαρίας Κάλλας.
Και τι εξαίσια βραδιά ήταν αυτή! Τι τιμή για την Divina και τι τιμή για τους θεατές και την περιοχή μας, που βλέπει τα δικά της παιδιά να παράγουν τέτοιο αποτέλεσμα!
Η Φιλαρμονική (η οποία – δεν θα σταματήσω να το λέω αυτό, αποτελείται ως επί το πλείστον από παιδιά, τα παιδιά σας) αυτή τη φορά εμφανίστηκε στο πλάι δύο καταξιωμένων λυρικών τραγουδιστών, της Κάτιας Πάσχου και του Νίκου Στεφάνου και απέδειξε ότι διαθέτει και τη δύναμη και το ταλέντο και την ικανότητα να μεταμορφώνεται και να προσαρμόζεται σε κάθε μουσική συνθήκη.
Από τους σύγχρονους μέχρι τους κλασικούς, μελετά, προβάρει και παρουσιάζεται καλοκουρδισμένη και συγχρονισμένη, πάντα υπό την καθοδήγηση του μαέστρου τους του Πελοπίδα Μαυρόπουλου που είναι ο απόλυτος υπεύθυνος για αυτό το φοβερό και τρομερό αποτέλεσμα. Από την επιλογή των κομματιών, μέχρι ενορχηστρώσεις, πρόβες, εμφάνιση, στήσιμο συναυλίας, τα πάντα περνούν από το μαγικό του ραβδάκι. Την μπαγκέτα του.
Ήταν μια βραδιά φαντασμαγορική. Από νωρίς ο κόσμος κατέκλυσε το Αλεξάνδρειο Συνεδριακό Κέντρο. Έμαθα ότι πουλήθηκαν 430 εισιτήρια, sold out δηλαδή, ενώ η υπόθεση ηλεκτρονικό εισιτήριο δούλεψε άψογα και έτσι δεν είχαμε παρατράγουδα κατά την προσέλευση, όλα κύλησαν ομαλά και ήσυχα.
Έμαθα επίσης ότι, ακόμη πολύς κόσμος ήθελε να παρακολουθήσει και δεν υπήρχαν εισιτήρια, οπότε η δεύτερη παράσταση, αν και δύσκολο εγχείρημα, είναι κάτι που πρέπει να εξεταστεί σοβαρά. Αν χρειάζονται χρήματα για να γίνει, ας βρεθούν. Η Φιλαρμονική αποτελεί σημαντικό «περιουσιακό στοιχείο», αλλά και διαφήμιση για την περιοχή μας και επιβάλλεται να τη στηρίξουν οι αρμόδιοι.
Το μουσικό πρόγραμμα υπέροχο, αποτελούνταν από πολύ γνωστές όπερες των Βέρντι, Πουτσίνι, Ροσσίνι, Μπιζέ, Ντονιτσέτι, για τους οποίους μας μίλησε ο – για μία ακόμα φορά, θαυμάσιος κύριος Αλέξης Κωστάλας. Ο στυλοβάτης της εκδήλωσης, η αστείρευτη πηγή γνώσης, που μας εξηγούσε με λεπτομέρειες πράγματα για την κάθε όπερα και τον κάθε συνθέτη. Που μας εξιστόρησε λεπτομέρειες από τη ζωή και τα μουσικά κατορθώματα της Μεγαλειώδους Ντίβας. Με χιούμορ όπως πάντα, με εξαιρετική κατάρτιση, με ευγένεια, με αυτή τη φωνή! Μεγάλη τύχη να τον έχουμε!
Καμία στιγμή δεν υστέρησε σε αυτή την υπέροχη βραδιά, όλα ήταν σε ένα άλλο, υψηλότερο επίπεδο από ότι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε και να ακούμε εδώ στην περιοχή (το επιβεβαίωσαν και δύο κυρίες που «κρυφακούσαμε» στον διάδρομο να λένε «μα γίνονται τέτοια πράγματα στην Κορινθία;!»), αλλά προσωπικά, ξεχώρισα τρεις στιγμές που με συγκίνησαν πολύ και έπιασα τον εαυτό μου να έχει μείνει με ανοιχτό το στόμα.
Η πρώτη ήταν η συγκλονιστική εκτέλεση του «Una fortiva lagrima» από την όπερα του Gaetano Donizzeti «L’ elisir d’ amore» με έναν θεσπέσιο Νίκο Στεφάνου να παράγει μαγεία με τη φωνή του (κομμάτι που έχουν τραγουδήσει τα Ιερά Τέρατα Enrico Caruso και Luciano Pavarotti). Μεγάλη συγκίνηση.
Η δεύτερη ήταν η «Carmen» του Georges Bizet. Η Κάτια Πάσχου ντυμένη στα κατακόκκινα και με ένα κόκκινο λουλούδι στα χέρια, αφού πέρασε από τη σκηνή, κατέβηκε μέχρι το κοινό για να τραγουδήσει το τραγούδι της φλογερής τσιγγάνας. Μαγεία. Μία όπερα, από την οποία άντλησε πολλά στοιχεία η «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη, όπως μας είπε και ο Αλέξης Κωστάλας. Ήταν η στιγμή που βιντεοσκοπήθηκε περισσότερο από κάθε άλλη στην αίθουσα χθες.
Η τρίτη μεγάλη στιγμή για εμένα ήταν η «συνομιλία» της Κάτιας Πάσχου με ένα από τα φλάουτα στο «Addio Del Passato» από το έργο του Giuseppe Verdi «La traviata» σε ενορχήστρωση του μαέστρου Πελοπίδα Μαυρόπουλου. Τρομερός συγχρονισμός και εκτέλεση.
Τέλος, δεν μπορώ να μην σχολιάσω το πόσο επιτακτική ανάγκη είναι για την περιοχή μας η ύπαρξη ενός θεάτρου κατάλληλου για να φιλοξενεί καλλιτεχνικά γεγονότα. Ενός χώρου τέχνης. Με μεγάλη χωρητικότητα, με κατάλληλη σκηνή, με κατάλληλα φώτα, με κατάλληλο ήχο, με καμαρίνια, με το σωστό σχεδιασμό για υψηλή ποιότητα ακρόασης. Με χώρους για πρόβες. Που θα μπορούν να το χρησιμοποιούν οι ομάδες, οι ορχήστρες, οι καλλιτέχνες της Κορινθίας. Που θα είναι χώρος τέχνης. Τα Δημοτικά θέατρα είναι μικρά (όπως αποδεικνύεται στην πράξη) για τέτοιου μεγέθους θεάματα και έχουν καταντήσει να χρησιμοποιούνται για οτιδήποτε άλλο εκτός από τις Τέχνες. Το Αλεξάνδρειο συνεδριακό κέντρο είναι αυτό που λέει το όνομά του. Συνεδριακό κέντρο. Για μένα αποτελεί λύση ανάγκης. Ίσως είναι ώρα να το δουν οι δύο όμοροι Δήμοι, Λουτρακίου και Κορίνθου.
Κλείνοντας θέλω να πω ότι, μετά την χθεσινή μαγική βραδιά, σήμερα από το πρωί η Φιλαρμονική Ορχήστρα Λουτρακίου είναι στη θέση της, έχει βγει στους δρόμους και λέει τα κάλαντα στους ανθρώπους. Και αν η συνέπεια, η προσπάθεια, η οργάνωση, η επιμονή, η μελέτη, η εξωστρέφεια, η προσαρμογή, η αυτοπεποίθηση δεν είναι θρίαμβος, τότε ποιο είναι;
Βιντεο απο χθες:
https://www.facebook.com/opapalexandrou/videos/1420900931972154
https://www.facebook.com/opapalexandrou/videos/1025339918731094
https://www.facebook.com/opapalexandrou/videos/1363639897854045
Για το Corinthia Events
Όλγα Παπαλεξάνδρου