Football, το παιχνίδι της ανθρωπότητας: Ματς υψηλών προδιαγραφών

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει να πάτε στο θέατρο και μετά να μην μπορείτε να κοιμηθείτε το βράδυ από την υπερένταση…

Υπερένταση που λειτουργεί αμφίδρομα, αφού παλεύεις μεταξύ του συγκλονισμού από αυτό που είδες και του γεγονότος ότι αυτό που είδες και άκουσες περιελάμβανε λίγο κι από εσένα…

Και τα κείμενα του Θανάση Τριαρίδη μας περιλαμβάνουν όλους! Αυτός είναι και ο σκοπός που γράφτηκαν. Ο δικός του συγκλονισμός, το δικό του σοκ από τα ταξίδια και την παραμονή του στην Αφρική, μεταφέρονται αυτούσια και περιλαμβάνουν θυμό, απελπισία, κυνισμό, ειρωνεία, καταγγελία. Συναισθήματα-αποτελέσματα της μακρόχρονης μάχης των ανθρώπων με τον Κόσμο, τον εαυτό τους και τους άλλους ανθρώπους.

Στο κείμενο του Football το σημείο αναφοράς του ήταν για μία ακόμη φορά ο άνθρωπος. Που για να κατακτήσει τον πολιτισμό παρέμεινε απολίτιστος. Εκμεταλλεύτηκε, σκότωσε, ξεκοίλιασε, ισοπέδωσε ολόκληρες εκτάσεις, λαούς, φυλές στο όνομα ενός πολιτιστικού πρωταθλητισμού που τελικά έτσι κι αλλιώς φέρει τα χαρακτηριστικά της βαρβαρότητας. Ένα κείμενο που σου ’ρχεται κατ’ ευθείαν στα μούτρα, ωμό και γυμνό από ωραιοποιήσεις, κάνοντας τρομερά λογοπαίγνια με φράσεις από τον Μπέκετ, εύρημα που είχε ξεκινήσει ήδη από τον Leopold με τον Σαιξπηρ και που εξυπηρετεί εκπληκτικά το στήσιμο της ατμόσφαιρας και της συναρπαστικής ροής του. Ένα κείμενο με εξαιρετική διαβάθμιση, που ξεκινάει με χαμηλές εντάσεις, χιούμορ και αναρώτηση για να φτάσει στο κρεσέντο του σε μία συναισθηματική ασφυξία, που έρχεται ως φυσικό επακόλουθο αυτών που βλέπεις επί σκηνής.

Η ανάγνωση ενός τέτοιου κειμένου, γραμμένου από έναν νέο άνθρωπο που περιγράφει αληθινά πράγματα, διηγείται αληθινές ιστορίες και εκθέτει αληθινά συναισθήματα, έχει τον πρωταρχικό ρόλο. Το συγκεκριμένο έργο ευτύχησε να έχει και μια καλή ανάγνωση και μια καταπληκτική σκηνοθετική τοποθέτηση από τον Τριαντάφυλλο Δελή. Κάθε τι που βρίσκεται στη σκηνή του Football ό,τι βλέπεις και ό,τι δεν βλέπεις (του πρωταγωνιστή συμπεριλαμβανομένου), εξυπηρετεί κάποιο σκοπό, είτε χρησιμοποιείται είτε όχι. Χρησιμοποιούνται για να συνοδεύσουν τις λέξεις. Είναι οι συμπρωταγωνιστές του Σήφη Πολυζωΐδη. Τα αγγίζει, τα χαιδεύει, τα χτυπάει, τους φέρεται βάναυσα, τα πετάει, τα κρατάει ως πολύτιμα αντικείμενα. Τα κουβαλάει μαζί του από την μία έως την άλλη άκρη της σκηνής. Ντύνεται, γδύνεται, μιλάει διαρκώς επί μιάμιση ώρα, για να περιγράψει, να θυμώσει, να λοιδωρήσει, να θρηνήσει, κάνοντας μπάνιο με το αίμα της ανθρωπότητας και τις λάσπες της ιστορίας, αναζητώντας δικαιοσύνη.

Δεν ξέρω αν σας φαίνεται απλό πράγμα ένας μονόλογος. Εγώ πάντα σκέφτομαι πως οι μονόλογοι είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο και τρομερά απαιτητικό. Και μάλιστα σε δύο επίπεδα. Και στο πραγματικό και στο συναισθηματικό. Το να μπορέσεις μόνος πάνω στη σκηνή να σταθείς, έτοιμος να αναμετρηθείς με ένα οποιοδήποτε κείμενο (πόσο μάλλον ένα κείμενο που σε φέρνει απέναντι από τους θεατές) και ταυτόχρονα να καταφέρεις να κρατήσεις το ρυθμό σου, μοιάζει με θεόρατο άθλο, σκέφτομαι τους ηθοποιούς εξαντλημένους μετά το τέλος των μονολόγων τους. Για την ποσότητα των λέξεων δεν σχολιάζω, νομίζω όλοι καταλαβαίνουμε πως ηθοποιός δε σημαίνει μόνο παίζω, αλλά και προετοιμάζομαι. Διαβάζω, θυμάμαι και προβάρω ατελείωτες ώρες.

Έτσι και χθες με την παρουσία του Σήφη Πολυζωΐδη επί σκηνής, που ήταν καταιγιστική. Καταιγιστική όμως με έναν πολύ εσωτερικό τρόπο. Κατά τη διάρκεια της αφήγησης ενδύεται προσωπικότητες, γίνεται διαρκώς κάποιος άλλος. Όμως αυτό γίνεται με φοβερή φυσικότητα και ομαλότητα. Μπαίνοντας καθαρά στον κάθε ρόλο. Όταν είναι θυμωμένος, είναι θυμωμένος. Το ίδιο και όταν θρηνεί ή όταν ειρωνεύεται. Έχει μια εξαιρετική σύνδεση με το κείμενο, με τις λέξεις, με το βαθύτερο νόημα, με το τι θέλει να πει. Περισσότερο μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που μιλούσε. Με μία εξαιρετική άρθρωση, προσόν που αναδείχτηκε και από την ταχύτητα με την οποία έπρεπε να μιλάει. Άκουγες τα πάντα, πολύ καθαρά, με συνοχή με ωραία χροιά. Κατά τη διάρκεια της αφήγησης περπατούσε, χοροπηδούσε, ήταν συνεχώς σε μία κίνηση (χορογραφημένη με έναν όμορφο και φυσικό τρόπο από την Πασχαλιά Ακριτίδου), ήταν ο κακός, ήταν ο απολίτιστος, ο μικροαστός. Έγινε Ινδιάνος, έγινε πίθηκος, έγινε ποδοσφαιριστής, αφηγητής. Ήταν ο συνδετικός μας κρίκος με τη φαντασία. Βασικά, ήταν θαυμάσιος!

Η ατμόσφαιρα συμπληρωνόταν αρμονικά από τους φωτισμούς που και αυτοί είχαν το δικό τους ρόλο στη σκηνή. Ένα μεγάλο κομμάτι στη δημιουργία του κλίματος κάθε φορά που άλλαζε ρόλους ο Φ..

Ένα ακόμη εξαιρετικό εύρημα, ήταν και ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα και αγαπημένα μας τραγούδια. Ένα δείγμα διαφορετικής ανάγνωσης των πραγμάτων, έμοιαζε με ρεσιτάλ υποκειμενικότητας. Θα το καταλάβετε, όταν δείτε την παράσταση.

Χθες ήταν μια βραδιά για τους λάτρεις του θεάτρου, του εναλλακτικού που όμως κοιτάει κατάματα τα κλασικά και δημιουργεί συνθήκες και υπόβαθρο να ανθίσει το νέο. Θέατρο ατμόσφαιρας και έντονης επαφής κοινού και καλλιτεχνών. Θέατρο συναισθημάτων, στοχασμού και αναζήτησης, δηλαδή των βαθύτερων σκοπών της τέχνης.

 

Σήμερα Σάββατο 15 και αύριο Κυριακή 16 Φεβρουαρίου στον Συναυλιακό Χώρο «Μαρία Δημητριάδη».

Παίζει : Σήφης Πολυζωίδης
Σκηνοθεσία : Τριαντάφυλλος Δελής
Κίνηση : Πασχαλιά Ακριτίδου
Μουσική : Γιώργος Οικονόμου
Σχεδιασμός φωτισμού : Δημήτρης Κοκολινάκης
Στην παράσταση “συμμετέχει” με ένα τραγούδι έκπληξη το συγκρότημα The Skelters

 

Φωτογραφίες και κείμενο
(πάντα με τη ματιά του θεατή)
Για το Corinthia Events
Όλγα Παπαλεξάνδρου