Φιλαρμονική Λουτρακίου και Γιάννης Κότσιρας: Μια συναυλία – τιμή στον Μίκη Θεοδωράκη με όλη τη σημασία της λέξης

Ήταν η ώρα 8.30 όταν μπήκα την Παρασκευή το βράδυ στο Θέατρο Παντελής Ζερβός στο Πάρκο Δεξαμενής στο Λουτράκι και είχαν ήδη αρχίσει να συρρέουν οι πρώτοι θεατές της συναυλίας. Ήταν η πρώτη από μία σειρά καλοκαιρινών εμφανίσεων της Φιλαρμονικής Λουτρακίου, στα πλαίσια του Loutraki Festival, στις οποίες συμπράττει με άλλους καταξιωμένους καλλιτέχνες (προχθές ο Γιάννης Κότσιρας, έπεται ο Μάριος Φραγκούλης τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο). Εννοείται πως, αν είσαι ακόλουθος της συγκεκριμένης ορχήστρας γνωρίζεις εκ των προτέρων ποια θα είναι η ποιότητα του θεάματος που θα παρακολουθήσεις, καθώς και το τι θα συμβεί από συμμετοχή του κόσμου, οπότε έχεις φροντίσει να είσαι απο νωρίς εκεί, για να έχεις και μια καλή θέση για να απολαύσεις το θέαμα.

Η αλήθεια είναι ότι, το προηγούμενο διάστημα σκεφτόμουν πως ίσως αυτή η συναυλία να ήταν και μία αναμέτρηση της ορχήστρας με τις συνθήκες: πιο στριμωγμένα τα οικονομικά του κόσμου (οπότε πιο δύσκολο το εισιτήριο των 15 ευρώ), πολλή ζέστη (οπότε δύσκολη η μετακίνηση και η παραμονή στο εντυπωσιακό, νέο, αλλά παντελώς τσιμεντένιο θέατρο), η καθημερινή εργάσιμη μέρα Παρασκευή…

Τι αφελής που ήμουν…

Ποια ζέστη, ποιο εισιτήριο, ποια τσιμέντα, ποια Παρασκευή! Η Φιλαρμονική όχι απλώς αναμετρήθηκε, αλλά κατατρόπωσε τις συνθήκες με τη χαρακτηριστική άνεση μιας ορχήστρας που δεν έχει να αποδείξει τίποτα πια στο κοινό της Κορινθίας, αλλά πλέον κινείται σε άλλα επίπεδα ποιότητας και καλλιτεχνικής εξέλιξης, πηγαίνοντας για μία ακόμα φορά “πέρα από”!

Η συναυλία είχε βγει νωρίς το απόγευμα sold out, αλλά που να φανταστούμε αυτό που έγινε! Ο κόσμος ξεχείλιζε κυριολεκτικά! Οι 800 θέσεις του θεάτρου φάνηκαν για ακόμα μία φορά ελάχιστες, άνθρωποι κάθονταν παντού, όρθιοι, στα σκαλάκια, εξω και γύρω από το θέατρο κάτω από τα δέντρα, απλά για να ακούν, κατέκλυσαν κάθε σπιθαμή τσιμέντου και περίμεναν υπομονετικά να ξεκινήσει η παράσταση.

Και ξεκίνησε. Όπως πάντα στην υποδοχή και τη φιλοξενία ήταν ο υπέροχος Αλέξης Κωστάλας, μεγάλος και ένθερμος υποστηρικτής της ορχήστρας εδώ και χρόνια, με τις αστείρευτες γνώσεις, το χιούμορ, την πανέμορφη φωνή του, μας καλωσόρισε και έδωσε και το στίγμα της βραδιάς, ότι δηλαδή ήταν αφιερωμένη στον Θρύλο Μίκη Θεοδωράκη, μια που αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, στα ελάχιστα διαλείμματα των λίγων λεπτών ανάμεσα στα έργα, μας παρείχε πολύτιμες πληροφορίες που είχε αντλήσει είτε από την αυτοβιογραφία του Μίκη Θεοδωράκη, είτε από άλλες πηγές, είτε από την προσωπική του εμπειρία, για τις μουσικές συνθέσεις, για τη γνωριμία του συνθέτη με τον Οδυσσέα Ελύτη έτσι όπως την εχει αφηγηθεί ο ίδιος, για το πως γράφτηκε το Άξιον Εστί, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να μείνουμε ασυγκίνητοι ούτε δευτερόλεπτο κατά τη διάρκεια αυτών των δύο σχεδόν ωρών που διήρκεσε η συναυλία.

Βέβαια, τα κείμενα του Αλέξη Κωστάλα δεν ήταν τα μόνα που μας κράτησαν με την τρίχα σηκωμένη όλο το βράδυ.

Μετά την εισαγωγή και τους σύντομους (ευτυχώς) χαιρετισμούς των επισήμων, μπήκε η ορχήστρα! Και τι ορχήστρα! Η ορχήστρα των παιδιών σας. Τα οποία μαζί με τους δασκάλους τους και με την καθοδήγηση του αρχιμουσικού και αρχιτέκτονα αυτού του εν εξελίξει μουσικού θαύματος, Πελοπίδα Μαυρόπουλου, έχουν την once in a lifetime ευκαιρία να γνωριστούν με την ιστορία της χώρας μας. Μουσική, καλλιτεχνική, πολιτική. Να συνεργαστούν με έναν καταξιωμένο μουσικό και καλλιτέχνη σαν τον Γιάννη Κότσιρα (ή τον Μάριο Φραγκούλη αργότερα, αλλά και άλλους/άλλες παλαιότερα), να διδαχτούν, να μελετήσουν, να διαδράσουν και να εισαχθούν σε ένα άλλο επίπεδο καλλιτεχνικής δημιουργίας και εξέλιξης τους.

Και αφού λεω αυτό, να πω και κάτι που για μένα ήταν προχθές το highlight της βραδιάς (και άκουσα να το συζητάνε και στην εξέδρα πισω μου) και ταυτόχρονα και το νόημα όλων αυτών που κάνουμε όσοι ασχολούμαστε με τον πολιτισμό, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο: ανάμεσα στα άλλα παιδιά που αποτελούν το σώμα της μπάντας, υπήρχαν τρία! που ήταν τα μικρότερα της Φιλαρμονικής Λουτρακίου, που συμμετείχαν στη συναυλία και ήταν ηλικίας 12 ΕΤΩΝ! Η Νεφέλη Κουτσούκου, η οποία με το φλάουτο της καθόταν πρώτη πρώτη στη σειρά και ήταν αυτή που συνόδευσε τον Γιάννη Κότσιρα στο θρυλικό (και προσωπικό μου αγαπημένο) κομμάτι “Όμορφη πόλη”, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου στα κρουστά και ο Αργύρης Σακελλαρίου που έπαιζε κλαρίνο. Η Νεφέλη, ο Δημήτρης και ο Αργύρης που είναι μικρά παιδάκια, αλλά έχουν ταλέντο μέχρι τον ουρανό! Αυτό για μένα είναι το νόημα, ο σκοπός. Το πως ένα παιδί 12 ετών, που ζει στην επαρχία θα παροτρυνθεί, θα εμπνευστεί και θα βοηθηθεί με όποιον τρόπο χρειάζεται, από όλους εμάς, για να καλλιεργήσει το ταλέντο του, να ανοίξει το μυαλό του, να κάνει αυτό που αγαπάει. Και αυτός ακριβώς ο σκοπός, είναι που καθιστά αυτά τα εγχειρήματα, αυτές τις μικρές εστίες πολιτισμού, σαν τη Φιλαρμονική, άκρως απαραίτητα για τις τοπικές κοινωνίες.

Για τον Γιάννη Κότσιρα τι να πούμε. Ένας υπέροχος ερμηνευτής, από εκείνους τους τραγουδιστές που ανήκουν στην κατηγορία “α, αυτό που ακούμε είναι Κότσιρας”. Απέδωσε τα τραγούδια με χαρακτηριστική άνεση, ανάλογα το έργο όπου χρειαζόταν ήταν τρυφερός χωρίς να γίνεται μελό (“Όμορφη πόλη”, “Νύχτα μαγικιά”, “Αστέρι μου φεγγάρι μου”) λυρικός τόσο όσο, επικός στη μελοποιημένη ποίηση του Ελύτη που έχει σημαδέψει την ιστορία της Ελλάδας (“Ένα το χελιδόνι”, “Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ”, “Της αγάπης αίματα”) γενικά λιώσαμε μαζί του και με το πόσο ωραία τραγουδούσε, όλο το βράδυ. Εξ άλλου δεν θεωρείται τυχαία ένας από τους καλύτερους σύγχρονους ερμηνευτές του Μίκη Θεοδωράκη. Φυσικός και απλός, χαμογελαστός, με το χέρι στην καρδιά να ευχαριστεί το κοινό, επικοινωνούσε με τον μαέστρο με τα μάτια, με πολύ καλή ενέργεια προς το κοινό και από ότι έμαθα εξαιρετικός συνεργάτης και πολύ πολύ προσγειωμένος και προσιτός. Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο. Χίλια μπράβο και απεριόριστος θαυμασμός!

Και πάμε στον μαέστρο. Ο ιθύνων νους, ο υπεύθυνος αυτού του αποτελέσματος. Ένας, πάνω από όλα, καταρτισμένος μουσικός, καλός δάσκαλος και ταυτόχρονα ηγέτης. Με όραμα και με ικανότητες να το πραγματοποιήσει, έχει καταφέρει να διαχειριστεί με τέτοιο τρόπο το υλικό που έχει συγκεντρώσει, ούτως ώστε η Φιλαρμονική Λουτρακίου να γίνει γνωστή παντού, όχι απλά επειδή κάποιος της κάνει καλές δημόσιες σχέσεις, αλλά με σκληρή δουλειά σε πολλά επίπεδα. Ο Πελοπίδας Μαυρόπουλος ευθύνεται για το προχθεσινό αποτέλεσμα. Με μια καταληκτική επιλογή μουσικών κομματιών και τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη, με πολύ ωραία arrangements στα συμφωνικά έργα, με ατελείωτες ώρες πρόβας, με αφοσίωση και καλή αισθητική, μας παρουσίασε ακόμα μια φορά, μαζί με τους συνεργάτες του, ένα υπέροχο θέαμα. Πολύτιμος, όχι μόνο για το Λουτράκι, αλλά γενικά για την Κορινθία.

Αυτή τη φορά θα πω και για τα τεχνικά, γιατί η ποιότητα του ήχου ήταν κάτι που ξεχώρισε προχθές. Και γιατί αυτά τα πράγματα στις καλοκαιρινές εκδηλώσεις καθόλου αυτονόητα δεν είναι και όταν συμβαίνουν πρέπει να το λέμε. Η καλή ποιότητα του ήχου είναι σεβασμός προς τους θεατές. Και προς τους μουσικούς. Και προς την ίδια την τέχνη. Και ο ήχος στη συναυλία ήταν πάρα πάρα πολύ καλός. Συγχαρητήρια σε όλους τους υπεύθυνους.

Για το τέλος αφήνω την μπάντα, γιατί αυτή είναι το σώμα πάνω στο οποίο χτίζεται αυτό το εγχείρημα. Μια μπάντα που απαρτίζεται, κατά κύριο λόγο, από τα παιδιά του Λουτρακίου. Τα οποία βοηθούν και συντονίζουν οι δάσκαλοι των οργάνων τους, καθώς επίσης και τρεις καταξιωμένοι σολίστες όταν χρειάζεται, όπως ο Βασίλης Πιερρακέας στην κιθάρα, ο Χρήστος Ζερβός στο μπάσο και η Κατερίνα Λιάτα στο πιάνο. Θα χρησιμοποιήσω μια αδόκιμη έκφραση, θα με συγχωρήσετε, αλλά τα παιδιά της Φιλαρμονικής “γαζώνουν”. Όσοι έχουν δει την ορχήστρα να παίζει ζωντανά, το γνωρίζουν. Δεν ξέρω πως αλλιώς να σας το δώσω να το καταλάβετε, κάθε φορά το λέω και το γράφω και το φωνάζω: η μπάντα αυτή έχει πολύ μέλλον. Και χρειάζεται βοήθεια. Και από όσο μαθαίνω, γενικά τα πράγματα πάνω κάπως καλύτερα, δίνονται λύσεις σε θέματα ουσίας από την δραστήρια αντιδήμαρχο πολιτισμού και το πράγμα κάπως προχωράει προς τα εμπρός. Εύχομαι να συνεχίσει έτσι.

Ευλογηθήκαμε λοιπόν την Παρασκευή το βράδυ στο Λουτράκι. Γίναμε μάρτυρες μιας συναυλίας τιμής, με όλη τη σημασία της λέξης, του έργου του Μίκη Θεοδωράκη, που εδώ ευτύχησε να αξιοποιηθεί με απόλυτο σεβασμό από νέους ανθρώπους και να παρουσιαστεί στο κοινό με σοβαρότητα και εξαιρετική αισθητική!

Και μόνο γι’ αυτό είμαστε πολύ τυχεροί όσοι ήμασταν εκεί!

 

Για το Corinthia Events
Όλγα Παπαλεξάνδρου

Φωτογραφίες: Νεκτάριος Τζάκος